Echo Darłowa
Starość ożywcza kropla rozy, czy gorzka łza?
Przysłowie chińskie głosi, że życie składa się z milionów chwil i tylko parę z nich godnych jest zapamiętania. A im dłużej żyjemy, tym więcej chcielibyśmy wiedzieć, umieć zrobić, przekazać. Świadomość, że uroda świata przemija, takoż w nas i zmusza do pośpiechu, ale z drugiej strony ostrzega: festina lente! (śpiesz się powoli).Wiemy, że czas się nie cofnął, ale zboczył do jakiejś zapomnianej odnogi i staramy się go dogonić, ukierunkować. Tak mijają lata i wydłuża się łańcuch zdarzeń, a my obawiamy się, aby ogniwa tego łańcucha nie rdzewiały. Starymi oczami patrzy na nas czas. Gdy spojrzymy i my hen za siebie „w tamte lata co minęły” to próbujemy ocalić we wspomnieniach to, co było ważne, budujące, zabawne i spostrzegamy, że kadry z filmu naszej młodości są barwne, promienne, ciekawe. Dochodzimy do ważnego wniosku, że WIEK NIE LICZY SIĘ OD DATY URODZENIA, LECZ OD LAT, KTÓRE NAM JESZCZE ZOSTAŁY. I tak należałoby spojrzeć na problem starzenia się. Wstępując w złotą jesień życia stajemy się lepsi, wyrozumialsi, cierpliwsi. Istotnym staje się pytanie: jakie kryterium przyjąć na określenie starości; wiek metrykalny, emerytalny, nasze samopoczucie, wyprostowaną sylwetkę, a może bystrość i jasność umysłu? Ze społecznego punktu widzenia „starymi” są ludzie powyżej 65 go roku życia. A tych w Darłowie jest około 12% (tj.1889 osób a 15738 mieszkańców na dzień 05.04.2002 r.). Ciekawostką zapewne jest, że w naszym mieście seniorzy to 564 panów i 1325 pań. Zatem prym wiodą kobiety. Poniekąd jest to powód do radości. Jesteśmy bardziej odporne na trudy życia. To my często, przejmujemy na siebie pomoc młodym rodzinom w wychowaniu, w nieszczęściu, w chorobie. To babcie i dziadkowie znajda zawsze w lewej kieszeni zaskórniaki dla ukochanych wnuków i podrzucą kieszonkowe na wakacyjny luz. I to starsi ze swej niewielkiej emerytury utrzymują młode bezrobotne rodziny. SĄ SOLĄ TEJ ZIEMI. A co maja w zamian? Alboż czego oczekują ? Nie! A przynajmniej nie wszyscy. Ich radością jest móc pomagać, być użytecznymi i dzielić się z bliskimi tym, co życie przyniosło. Uczą się pokonywać ból i zamieniać go na radość, Oczekują jedynie szacunku, bo życie obdarzyło ich siwymi, a czasem nawet białymi włosami. Bywa i tak, że patrzą przed siebie smutnymi oczami zawierającymi niemą prośbę, aby już dłużej nie stawiać ich przed ... ścianą płaczu. Zapewne zachował się w pamięci wielu przechodniów obraz „starowinki”, która zimą siedziała na gołym chodniku przy moście obok „Coloseum” ze spuszczonymi oczami i wyciągniętą do ludzi ręką, a sinymi ustami szeptała słowa modlitwy. To patologia?! NIE To prawda czasów, w których żyjemy. Czyja to wina? Winni ci, co dopuścili do zdziczenia ludzi i totalnego ich ogłupienia. Tej „starowinki” już nie ma, ale czy niema problemu? Czy uspokaja nas śpiew darłowskich seniorek z zespołu „Babunie”. To tylko nieliczna grupa. Jeśli ktoś twierdzi, ze biedy nie ma, to znaczy , że jego rozum poszedł własną drogą, lub bezczelnie łże. Ktoś może powiedzieć, że każdy jest kowalem swojego losu, a ktoś inny, ze są to uboczne następstwa naszego niezłomnego marszu do Europy i każda z tych prawd będzie jakąś poszczególną prawdą, ale nie ostateczną. Wypada zatem prosić: Losie użycz nam w jesieni życia pogody ducha, abyśmy nauczyli się godzić z tym, czego nie możemy zmienić. Nie możemy zaprzestać troszczyć się o potomnych, o losy miasta i jego miejsce na mapie kraju. Niewielki odsetek ludzi w jesieni zycia podróżuje na Wyspy Kanaryjskie, do Meksyku, Tajlandii czy odwiedza „bogaty zachód”. Te dobra zarezerwowane są dla młodszych np. szukających szczęścia w truskawkowym biznesie hiszpańskim. Seniorzy doszli do granic odporności na prawdę historyczną, bo życie idzie swoją drogą:
„Szarpię życie
za brzeg listka:
przystanęło?
dosłyszało?
Czy na chwilę
choć raz jeden
dokąd idzie
-zapomniało?
W.Szymborska
Tyle o życiu piórem Noblistki mówi poezja. Dla seniorów wskazówki zegara obracają się szybciej, ale co mają począć młodzi żyjący w beznadziei? Jeżeli o ich teraźniejszość i lepszy start życiowy nie zadbamy od natychmiast, to pójdą pod opiekuńcze skrzydła jakiegoś nowego szamana „obrońcy krzywdzonych” i rozpoczną marsz droga donikąd, którą już w naszej niedalekiej historii przerabialiśmy
Oby nam nie przyszło po raz kolejny powtarzać: „mądry Polak po szkodzie”
G. Klingiert
Darłowo, ED 4/2002
