Echo Darłowa
Sprzedano słynny darłowski most zwodzony
Niedawno słynny darłowski most zwodzony zmienił właściciela. Sprzedano go na aukcji za 52.875 dolarów amerykańskich. Chodzi oczywiście o słynny obraz ?Die Brücke w Rügenwaldermünde", namalowany przez Arthura Segal.
Olej na płótnie, sygnowany A. Segal o wymiarach (69.2 x 90.2 cm.) został namalowany w 1925 r., w okresie kiedy artysta zajmował się kubizmem. Wcześniej obraz należał do córki malarza Marianne Segal. W 1970 został nabyty w Sotheby's przez nieżyjącego już obywatela Izraela. Jego spadkobiercy sprzedali obraz na aukcji Domu Christies.
Arthur Segal (1875-1944) malarz, rzeźbiarz i pedagog urodził się w rodzinie żydowskiej w Jassach w Rumunii. Studia rozpoczął w berlińskiej Akademii w 1892. Do Monachium przeniósł się w 1896, aby stać się uczniem Schmid-Reutte, a później Hoelzela. Następnie w latach 1902-3 studiował w Paryżu i we Włoszech. Ostatecznie przeniósł się do Berlina. W 1904 wystawia swoje prace z Die Brücke i Der Blaue Reiter, dwoma czołowymi niemieckimi grupami artystów. W 1910 był współzałożycielem Secesji Neue, grupy artystów, których twórczość została odrzucona przez Berlińską Secesję.
W latach 1914 - 20 mieszkał w Ascona, w Szwajcarii, gdzie rozpoczął w 1916 eksperymenty z optyczną równowagą i interesował się dadaizmem. W 1920 powrócił do Berlina, gdzie został szefem Novembergruppe, z którą wystawiał do r. 1931. Pierwszą indywidualną wystawę miał w Galerii Altmann w 1920. W latach 1923-33 prowadził w Berlinie własną szkołę malarstwa. Od 1927 powrócił do malarstwa realistycznego. Ze względu na swoje żydowskie pochodzenie, że nie mógł wystawiać swoich prac w Niemczech, więc wyemigrował w 1933 do Palma de Mallorca, a następnie osiedlił się w 1936 w Londynie. Założona tam Arthur Segal - Szkoła Malarstwa dla profesjonalistów i nieprofesjonalistów, istnieje do dziś. Oprócz malarstwa tworzył drzeworyty głownie o tematyce wojennej. Segal był również autorem wielu książek, artykułów i często prowadził wykłady Zmarł w Londynie.
Leszek Walkiewicz
Darłowo, ED 2/2011
