Echo Darłowa
Zjazd Rodu Walkiewiczów
Już po raz siódmy tym razem w Garbowie k/Środy Wielkopolskiej odbył się 18 czerwca 2011 Zjazd Rodu Walkiewiczów. Podobnie jak w latach poprzednich rozpoczął się mszą świętą w kościele w Mądrym za dusze zmarłych i pomyślność żyjących Walkiewiczów w kraju i na całym świecie.
Na zjazd przybyło ponad dwustu Walkiewiczów z różnych stron Polski, w tym z Krakowa, Warszawy, Wrocławia, Poznania, Konina, Białej Podlaskiej, Miłosławia, Kłecka, Darłowa, Łaz, Środy Wielkopolskiej, Starachowic. Najwięcej było ich z centrum Wielkopolski mówi lekarz Marek Walkiewicz główny organizator zjazdu. Od poprzedniego spotkania, które miało miejsce w Młodzikowie minęło dwa lata. VII Zjazd rozpoczęto od odśpiewania Roty.
Tegoroczne uroczyste spotkanie Walkiewiczów zorganizowano w 350 rocznicę wręczenia 16 lutego 1661 na Jasnej Górze w Sali Rycerskiej Jasnogórskiego Klasztoru, podczas obrad Senatu aktu nobilitacji i herbu chorążemu kozackich wojsk zaporoskich Wasilijemu (Bazylemu) Walkiewiczowi. Przodek jednej z gałęzi Walkiewiczów dotarł na Zaporoże z Korony i tam zaciągnął się na żołnierską służbę króla i Rzeczpospolitej. Brał on udział w poselstwie od Jerzego Chmielnickiego (syna Bohdana) hetmana kozaków zaporoskich do króla Jana Kazimierza. Poselstwo kozackie przyjęte zostało przez władcę w klasztorze na Jasnej Górze w Częstochowie 4 lutego 1661 w Kaplicy Maryjnej. Tam wzniesiono tron, na którym zasiadł Jan Kazimierz w otoczeniu senatorów i przyjmował posłów kozackich. Monarcha przyjął od poselstwa pozłacaną buławę i sztandar, które otrzymali od cara, jako symbol zwierzchności nad kozactwem. W niedzielę 7 lutego 1661 król Jan Kazimierz umieścił ?carską" buławę przed ikoną Matki Boskiej Częstochowskiej, jako wotum dziękczynne oraz powierzył Jej opiece sprawę niezależności ukrainnych ziem od Moskwy. Było to przypieczętowanie zerwania kozackiej Ukrainy z Moskwą.
W latach 1661 i 1672 Bazyli (Wasilij) Walkiewicz otrzymał dobra ziemskie od hetmanów kozackich Jerzego Chmielnickiego i Michała Chanenko. Nadania ziemskie zostały potwierdzone w 1721 wdowie po Bazylim Walkiewiczu i jego synom Szczepanowi i Piotrowi. W latach 1741 - 1758 Piotr Walkiewicz był esaułem generalnym wojsk kozackich (trzeci, co do znaczenia po hetmanie).
Przy tej okazji należy wspomnieć, że w drugiej połowie XVII w. czyniono próby utworzenia Rzeczpospolitej Trojga Narodów: Polski, Litwy i Rusi. Projekt ten polegał na przekształceniu federacji Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego tworzącej Rzeczpospolitą Obojga Narodów w organizm trójczłonowy powstały przez wyodrębnienie Księstwa Ruskiego, połączonego unią realną z dwoma pozostałymi. W 1658 w Hadziaczu zawarto unię pomiędzy Rzeczpospolitą Obojga Narodów a Kozackim Wojskiem Zaporoskim reprezentowanym przez hetmana kozackiego Iwana Wyhowskiego. Unia zapoczątkowała przekształcenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów w unię trzech równorzędnych podmiotów prawnych (państw): Korony, Wielkiego Księstwa Litewskiego i Księstwa Ruskiego utworzonego z województw kijowskiego, bracławskiego i czernihowskiego, stanowiących od unii lubelskiej (1569) część Korony. Konsekwencją unii hadziackiej było traktatowe ustanowienie odrębnych urzędów dla Rusi (stworzono funkcje marszałka ruskiego, obok marszałka koronnego i litewskiego, hetmana ruskiego, kanclerza i inne stanowiska analogiczne do istniejących w pozostałych dwóch członach federacji), dopuszczenie posłów ruskich do Sejmu, a biskupów prawosławnych do Senatu. Państwo to miało posiadać własne wojsko, własny skarb, ministerstwa i urzędy, pod zwierzchnictwem hetmana z własnego wyboru. Szlachta wszystkich trzech państw miała wybierać wspólnie króla i wysyłać posłów na sejm walny. Tysiąc Kozaków (starszyzny kozackiej) otrzymało nadanie praw szlacheckich jednorazowo, a stu Kozaków zatwierdzonych przez hetmana miało z rąk króla otrzymywać szlachectwo corocznie. Postanowienia unii obejmowały również przyjęcie do etatowego rejestru kozackiego 30 tysięcy Kozaków, a także powrót szlachty (polskiej i ruskiej) do jej majątków na Ukrainie Naddnieprzańskiej. Unia hadziacka stanowiła prawno międzynarodowe przekreślenie ugody perejasławskiej zawartej pomiędzy Radą Kozacką i Bohdanem Chmielnickim a Wasylem Buturlinem występującym, jako pełnomocnik cara Rosji, na mocy, której Ukraina została poddana jurysdykcji Rosji. Unię hadziacką zatwierdził Sejm Rzeczypospolitej i zaprzysiągł (ratyfikował) król Jan II Kazimierz Waza. W konsekwencji unii wojsko kozackie przeszło na stronę Rzeczypospolitej i 8 lipca 1659 roku pokonało pod buławą Iwana Wyhowskiego próbującą interweniować zbrojnie na Ukrainie Naddnieprzańskiej armię moskiewską w bitwie pod Konotopem.
Wróćmy jednak do zjazdu, gdzie w sali teatralnej miejscowego Domu Kultury bracia Marek i Andrzej Walkiewiczowie zaprezentowali bogato ilustrowaną i udokumentowaną wystawę poświęconą niektórym dokonaniom rodu Walkiewiczów. Pokazano na niej m.in. zdjęcia Walkiewiczów zamordowanych w Katyniu. Zamieszczono herby, którymi pieczętują się Walkiewicze: Kościesza, Kościesza z opierzoną strzałą i Walknicz. Herb Kościesza znany od 1072 r. jest współużytkowany przez wiele rodzin szlacheckich. Herb Kościesza z opierzonym końcem strzały znany jest od 1661 r. Natomiast herb Walknicz przysługuje tylko rodzinom wywodzącym się z Walkiewiczów. Odmiana herbu Kościesza (Strzegomia) nadanego w 1661 przez króla Jana Kazimierza za zasługi w obronie Kresów Rzeczypospolitej Trojga Narodów ma w polu czerwonym strzałę srebrną żeleźcem do góry, w środku przekrzyżowaną, w końcu opierzoną rozdartą. W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Herb Walknicz ma na błękitnej tarczy górę zieloną, z której wyrasta blankowana ceglana baszta, u góry z lewej nadszarpnięta. Z baszty wystają dwie chorągwie czerwone w skos na zewnątrz a między nimi gwiazda złota sześciopromienna. Klejnot ma w koronie nad hełmem taką samą basztę z chorągwiami i gwiazdą. Herby własne jak np. Walknicz były w Polsce ewenementem i odnosiły się głównie do rodzin obcego pochodzenia indygenowanych w Polsce, do rodzin z dawnych dynastii litewsko - ruskich i rodzin świeżo nobilitowanych. Herbem własnym posługiwała się najczęściej polska szlachta wywodząca się z bojarstwa ruskiego, litewskiego, szlachty niemieckiej (Śląsk, Prusy i Inflanty) oraz Tatarów.
Na wystawie pokazano serię zdjęć z rodowej wioski Walkiewiczów - Walkiewicze (?A??KEBI??), położonej nieopodal Grodna w powiecie Słonim obecnie na Białorusi. Warto wiedzieć, że w genealogii potomków Sejmu Wielkiego, na którym uchwalono Konstytucję Trzeciego Maja występuje jak na razie: pięciu potomków Walkiewiczów: Aleksandra, Mirosława, Bezimienny, Weronika i Ludwik.
W trakcie zjazdu jego uczestnicy jeździli po okolicach dorożką, a dzieci brały udział w niemal magicznych pokazach, co się dzieje w przyrodzie, gdy mamy do czynienia z ciekłym azotem. Jak zwykle dużo śpiewano i tańczono przy sympatycznych dźwiękach miejscowego zespołu wokalno - muzycznego. Przerywnikami były konkursy z nagrodami. Główny organizator Zjazdu Marek Walkiewicz otrzymał od braci lekarskiej husarską szablę, kopię buławy hetmańskiej i olejny konterfekt. Gwoździem programu już po zmierzchu w barwach reflektorów był pokaz brawurowej jazdy ałłańskiej Kozaków. Na zakończenie głowy rodzin Walkiewiczów otrzymały kopię herbu Walkiewiczów nadanego w 1661 r., pochodzącą z Pocztu Herbów Rodów Szlacheckich w Imperium Wszechrosji.
Podczas zjazdu rodu Walkiewiczów autor relacji zgłosił projekt utworzenia międzynarodowego blogu Walkiewiczów. Umieszczano by na nim m.in. wszelkie nowe odkrycia w dziedzinie genealogii rodu oraz dokonania jego przedstawicieli. Oczekujemy w tej sprawie na dalsze propozycje na adres e-mail leszekwalkiewicz@interia.pl
Leszek Walkiewicz
Darłowo, ED 6/2011
